Katiyen genellemiyorum. Tek tek gerçek kişiler üzerinden tespitler yapacağım. Siz istediğinize benzetin, bana ne.
Tüm tiplerim iş hayatından. Önemli pozisyonlardalar ya da öyleydiler. Yani dedim ki, şov aslında negatif bir şey değil. Hatta gerekli. İşte doz ve üslup meselesi.
Bir an düşündüm, bu yazıyı hard İK’ya mı alsaydım diye. Ama hayır, çıtır olsun. Öbürü de artık çok az takıldığım ağır mevzulara kalsın.
Tip 1: Sağlam profil.. asla küçümseyemezsiniz. Bir genel müdür. İş hayatının çoğu yurt dışında üst yöneticilikle geçmiş. Sorun şu ki, mayası dalgacı. Özü tembel. İşi yük olarak görüyor. Zorla yapıyor yaptığını. Kim bilir şu sıkıcı iş hayatını seçmese ne renkli bir insan olurdu. Aralarda hiç gülmeden bir espri patlatıyor, ya da birisiyle alay ediyor; o aslında içinden kopan durdurulamaz kaytarma eğiliminin ucu. Genel kültürü müthiş ama ziyan, çünkü kısır iş ortamında hiç lazım değil. Kocaman bir sıkılan çocuk; her şeyle dalga geçerek iç basıncını hafifletiyor.
Tip 2: Başka bir ağır abi. Köy çocuğu. Sıfırdan en tepeye çıkmış. Ama ne yazık ki hazmedememiş. İşinde mükemmel ama dibine kadar da kompleksli. Sürekli işlediği klasik temalar var: Fakirlik, başarı, mağdurluk, gönül adamlığı, pragmatizm. Bir Yunus.. bir bugünün iş adamı. Bir o uçta, bir o uçta. Peş peşe. İç içe. İkisi de yapay.
Tip 3: Sempatik. Sevimli. Komik. Evet, müthiş zekice bir mizah yeteneği var. Mükemmel konuşmacı. Bir çeşit masal anlatıcısı. Hipnozcu gibi. Zararsız. Ağır sorumluluktan sıkılıyor ama bunu belli etmemesi lazım; onun için tek silahı ‘ânı atlatmak’. Artık nasıl denk gelirse, o anda nereden eserse. Sorunu geçici sonuçlandır, geri yolla gitsin. Süper hızlı çözümcü ama asla yan etkilerini ve sonrasını düşünmeden. İş hayatı, sahne performansı gibi; her gün atlatılması gereken bir gösteri. Next..
Tip 4: Ciddi. Çalışkan. Adanmış. Etkileyici. Söyleyecek tek söz yok. Sadece küçük bir sorun var; belki kendisi bile farkında olmadan iş dünyasının insanı değil. Persona’sı yüzüne kaynamış. Kendini inandırmış. Acı çekiyor ama kabul etmiyor. Orada olmaması gerektiğini asla kabul etmiyor. Sonuç: Birgün iş hayatını öyle bir terk etti ki, şimdi kimse nerede olduğunu bile bilmiyor. Boş kubbede hoş sada oldu.
Öyle işte.
Kulakları çınlasın. Hepsi dönemdaşımdı. Geldik geçtik.
