Bundan ders çıkmaz, öyle bir amacı yok. Artık duygusu kalmamış anılar bunlar.
Önce manzarayı bilmeniz lazım. 2001…
17 yıl olmuş.
Esentepe’deki Gazeteciler sitesinde, küçük bahçeli, müstakil evden dönüştürülmüş bir ofis. Ekip 4 kişi. Öncü kuvvetlerim iki kişi. Sıkı bir süreççi ve bir psikolog. Gel şu eğitimi yap yok, önce olay yeri incelemesi. Bir sürü eğitim ihtiyacı zannedilen şey, ya süreç sorunu, ya yönetici hatası, ya oradaki iklimin derdi. O ikili benim İHA’larım; onların bulgularıyla eğitim tasarlardım.
Öteki ikisi, bir office man (boy diyemeyeceğim valla), bir de her şeyi halleden çözümcü asistanımız.
Eğitimlerimi orada yapardım. En çok 14-15 kişiye.
Öğlenleri bizimkiler açık büfe gibi bir masa hazırlardı. Hani şu kahvaltıcı seyyar teyzenin arabası gibi. Sandviçlik malzeme. Herkes kendi sandviçini yapar, çıkar bahçede yerdi.
Yüzde 90 bankalardı müşterilerimiz. Yıllık anlaşmalar yapardık; aylarca süren onlara özel projeler. Eğitim bölümlerinin dışarıdaki uzantısı gibiydik.
Şubattı. Başladı kriz.
Nereye kadar gidebileceğine dair hiçbir tahminim yoktu.
Birkaç hafta sonra telefonlar: Eğitimleri iptal ediyoruz. Her gün bir ikisi. Bunu bildirenler de hep departmanın en kıdemsizleri. Hiçbir yönetici bana bağlatıp konuşmadı.
Mayısa geldiğimizde bir tane işimiz kalmıştı.
Bu arada bankalara el konulduğu haberleri başladı.
En büyük darbe vergiden geldi; önceki yılın kurumlar vergisi. Arabamı satıp ödemiştim, bir Honda’m vardı.
Üzerine koymadan birikimim 3 ay yetti. Ofis kirasının karşılığı yoktu. Kira dolarlaydı. Önce TL yaptık, indirdik, sabitledik, 2 ay daha götürdü. Temmuzda çıkıyorum dedim.
Cihangir’de küçücük bir çatı katı buldum. Eşyayı eskiciye sattık; kamyonla aldı gitti, bakmadım bile.
Herkesle vedalaştık (bu arada office man ne dedi biliyor musunuz, tazminatım sizde kalsın, şu anda ihtiyacınız var, daha iyi zamanınızda ödersiniz bana dedi, 2 yıl sonra uygun musunuz dedi, o zaman ödedim).
Şirket kapamak o kadar zor bir iş ki, 2003’e kadar uğraştırdı. Ticaret sicili gazetesindeki kapanma yazısı hâlâ bir anı olarak şu anda çalışma odamda yerde çerçeveli olarak duvara yaslanmış duruyor.
Bu arada 22 banka battı, çoğu müşterimizdi.
İş ortamlarından tanıdığım birçok insan yok oldu. Ne oldular, ne yaptılar, hiç duymadım.
Bir daha öyle yoğun çalışmadım. Ertesi yıllarda bir motosiklet aldım (Transalp), tek aracım o oldu. Günlerce, haftalarca o çatı katında amaçsızca zamanlar geçirdim. Arada, çalışma tarzı bana çok uzak olan başka eğitim firmalarına taşeronluk yaptım, o ayın giderlerini karşıladım.
İstemedim baştan başlamayı. Ruh halim değişti.
Ahmet, boş kubbede hoş bir sada oldu.
Ve o günlerden bugünkü halim doğdu.