“Köprüden önce son çıkış” 🎶

Evet.. 40 yaş sonrası konumuz.

Öncesine biraz bakalım mı?

20’ler, yarı ziyan. Zevkli acemilikler zamanı. Naif yıllar. Derdi, iş/eş bulmak ve değiştirmek. Altta sürekli oyan varsayılan soru: Daha iyisi olamaz mı? Ne kaçırıyorum? O yılların özeti, arayış.

30’lar, sahne! Derler ki, 30’larda bir yıl, üç yıl değerindeymiş. Zamanın izafiyete dönüştüğü yıllar. Zaman ışık hızında geçtiği için durmuş gibidir. Her şey stabildir. Gelecek çok uzaktır. Çocuklar hiç büyümeyecek, çalışma hiç bitmeyecektir. Hayat çok sıkıcıdır ve herhangi bir şey gibi tüketilebilir. Hiçbir amaç doyurmaz, en iyisi amaçsızlık ve sıradan ıvır zıvırlardır. Rekabet ve kavga çok güzel iş görür.. kısa vadeyle uğraş dur. Sadece gözle görülen gerçekler gerçektir.

40’lar, kara delik. Geçerken çok sallar. Çünkü mevcut oyuncaklar oyalamamaya başlar. Gönül zorlanmak ister. Özgüven vakti. Her şeyden sıkılma vakti. Rutinler batmaya başlar, düzenler sorgulanır, bıkkınlıklar uç vermeye başlar.

Şimdi soru şu: 40’lar değişime bu kadar zorluyorsa limit ne?

Bence limit, formülden çıkar: Algı açıklığı çarpı iç basınç bölü para.

Etkili eleman para. Bu da çoğu kez yeni iş demek.

Ve zurnanın o meşhur deliği: 40’dan sonra ne iş bulunur?

Hiç. Evet hiç.

İşverenler -belki de haklı olarak- onlardan çekinir. Tehlikeli bulurlar. İç dengelerini bozar. Ya da en hafifi o kadar niteliğe gerek duymazlar.

Serbest işlerin çoğu uydurma. Kendini kandırmaca. Çarkı ancak döndürür. Bohemlik isteyene uyar ancak.

Yani durum üç yol ağzı: Ya eski işten kımıldanmayacak, ya varsa sermaye işletilecek, ya da yorgan küçültülüp fasona geçilecek.

40’lar sonrası iş hayatı demek, büyük değişimlere hazır olmak demek. Bunun yumuşatılmış hali yok.