Kısa öyküler

Sert kızdı.

Ona neler diyen olmamıştı ki; sevimsiz, itici, kaba, ulaşılmaz, hatta deli. En kızdığı da ‘erkek gibi’ sözüydü. Hepsi ağzının payını almıştı ama.

Çocukluğunda da böyleydi. Annesi bıkmıştı artık diğer çocukların annelerinin şikayetinden, umursamıyordu. Ben cezalandırırım onu deyip kendi işine bakıyordu.

Severdi kendini. En çok da içini özgür bırakışını. Kimseye düşmanlığı yoktu. İnsanların girmesi yasak bir alanı vardı sadece. Yaklaştırmamakla kalmaz, cesaret edenleri kafasındaki sınırın dışına kadar kovalardı.

Bir tür sanal ağaç evinde yaşıyordu ve hiç kimse hak etmiyordu orayı görmeyi.

Onun hayata tutunması böyleydi.

Zekiydi. Babası ona akıllı kızım derdi. Çok severdi babasını. Artık yaşlanmışlardı, annesiyle sürekli yazlıkta kalıyorlardı, pek göremiyordu onları.

Sosyal medyada çoğu takipçisi hemen kaçardı. Bir avuç okuyanı da fazla bulaşmazdı. Sanki onların takip etmesine izin verirdi: ‘Zararsızlar canını sıkmadıkça kalabilir.’

Birkaç defa sevgilileri olmuştu. Büyük bir zevkle kaçırmıştı hepsini. Onlardan bir yerde bahsederken ‘erken yaşam formları’ derdi.

Geçenlerde bir şey oldu.

Grupça bir yerdeydiler. Zorla gitmişti, bir kız arkadaşının ısrarlarıyla. Üniversiteden hayal meyal hatırladığı bir çocuk vardı grupta.

Kimdi bu pısırık diye düşündü, sonra gecenin kalanında unuttu onu. Ne diye uğraşacaktı ki hatırlamak için, kimse kim.

Formundaydı gene o gece. Kırdı geçirdi. Canı ne istediyse ortaya söyledi. Beach gülleri dedi. Anlamadığınız şeyi beğenin geçin e mi dedi. Adını bilmediği bir kızla, hayalindeki iş ne ki diye ciddi konuşur gibi dalga geçti.

Bir ara fark etti, masanın öteki ucundan pısırık eğilmiş ona bakıyordu.

Vakit kaybıydı bu, boğuluyorum dedi içinden. Kimseye söylemeden sessizce kalkıp gitmeyi düşündü.

Biraz daha dayandı, sonra yakınındaki birkaç kişiye usulen bir şeyler geveledi, onu çağıran kıza gözüyle kaçıyorum dedi.

Gidiyordu. Tam mekanın kapısındayken bir ses. Bir baktı: Pısırık! Arkasından koşmuş.

‘Hadi yarın akşam bu kalabalıklar olmadan bir yere gidelim, nasılsa sosyal medyada bir yerlerde varsındır, bulurum seni, yeri bana bırak.’

Oo, tam kendi tarzı.

Beklemediği yerden.

Bir şey demedi, gülümseyerek duyulur duyulmaz bir ‘iyi’ çıktı ağzından.

Ondan korkmamış ha?

Talep net. Çözümü de yanında.

‘Pısırığın tipi fena değil, niye yalnız ki bu?’ diye düşündü.

Ertesi akşam buluşacakları yere giderken çok içinden geldi dudaklarına parlatıcı sürmek. Uzun zamandır bunu yapmamıştı.

Dikkatli, yavaşça yaptı. Başka makyaj yok.

Tam yaz gecelik bir çiçeklisi vardı, onu giydi. Bir de en sevdiği sandaletlerini.

Çıkarken geri döndü, bedenini yarı eğerek yan yan kapının önündeki boy aynasına baktı.

Çok iyi tanıdığı ama o güne kadar kimseyle tanıştırmadığı bir kadın vardı aynada.

Kapıyı yavaşça çekti çıktı.

 

 

İnsanın tanımadığı bir duygusunu bulması, yumağın ucunu aramak gibiydi.

Hangi duygusunun önünü açacağını bilmek istiyordu. Çünkü onu özgür bırakacaktı. 

Herkes servise yetişme telaşı içindeydi.

İleriden birisi, Pazartesi’ye raporun tabloları hazır mı diye seslendi. Başıyla evet gibi bir şeyler yaptı; cevap vermedi. Öteki de bir daha sormadı, tehdidinde bulunmuştu, sonucuna katlanırsın vazgeçişiydi üstelememek.

Bedeni ofisteydi; ama o orada değildi ki. Çoktan gitmişti.

Ne kadardır orada çalışıyordu, şöyle bir hesapladı. Aniden öff dedi içinden, ne fark eder?

Ne hafta sonlarını yemişti orası. Hayatından çöpe giden zamanlar. Kabus Pazar’larını düşündü. Ertesi günü düşündükçe karnı ağrırdı, bir an önce kaçış uykularına kavuşmayı beklerdi.

Kızgınlık vardı içinde. Ona bu ait olmamaları yaşattıkları için.

Derinlerden kopup gelen bir bıkkınlık dalgası tüm öteki duygularının üstünü kapladı bir an. Oradaki hiçbir şeyin zerresini görmeyi istememe. Kendini bunca kandırmaları için, mantığına boyun eğdiği için.

Pişmanlıkları vardı bir kenarda. Sürüklenerek geçirdiği onca zamanlar için, ya da o kıyasıya uğraşmaları için.

Kafesin kapısı kazara açık kalmış.. o hâlâ tüneğinde.. Niye ki?

Birikmiş ne kadarı vardı hakikaten?

Yan masadaki servise yetişeceksin değil mi dedi. ‘Yok siz gidin, ben biraz kalacağım.’

Çekmecelerini boşaltacaktı. Belki çoğunu çöpe atardı. Temizlikçiler her zamankinden erken gelirlerdi Cuma akşamları. Fazla mesaiye kaldığı akşamlarda onların departmana girişlerini, içlerinden birinin talimatlar verdiğini kaç defa başını kaldırıp boş boş seyretmişti. O kimsenin olmadığı ofis saatlerinin tanıdık yüzleriydi onlar.

Az önce müdürleri çağırmıştı onu. ‘İşten çıkartılıyorsun, eşyanı topla bu akşam, işlemler için Pazartesi bir ara uğrarsın’ demişti. O kadar. Sonra da hemen çıkmıştı.

(*) Bir kimseyi hatırlatan, hatıra. 

Toplantıdakilerden birisi, EbitDa’mız hedeflediğimizin altında dedi.

‘EbitDa düşsün başına’ diye geçirdi aklından. Bu sözü ilk duyduğu ânı hatırladı. Bir danışman kullanmıştı. Anlamadığını belli etmemek için hiçbir şey söylememişti. O anda ‘sebeplerini araştırırız’ falan diye geçiştirmişti. Öğrenmişti sonradan.

Toplantının başından beri aklını veremiyordu. Holding’in finans müdürleriydi oradakiler. Yıllar öncesinden başlamış bir adetti bu. Rahmetli birgün ona fikrini sormuştu, şirketlerin koordinasyonu için bir şey yapmamız lazım, ne dersin demişti.

Yenilerden birisi satış bilgilerinin sağlıklı gelmediğinden bahsetti. Bir başkası vadeler çok açıldı, nakite sıkışacağız dedi. ‘Biz neler gördük’ dedi içinden, vadeler çok uzamış.. Rahmetli olsa kızardı şimdi, ‘getirin bana tahsili gecikmiş alacaklar listesini’ derdi. Çok iyi bilirdi huyunu. İçten bir bağlılığı vardı. Onunla her şey halledilirdi.

Oğlu öyle mi?

80’lerde, muhasebedeki ilk işine O almıştı. Karaköy’de bir işhanının bir katındaydı bütün şirket. Git başla demişti. Hayatı boyunca işine adamıştı kendini. Müdürü çıkabilirsin demeden çıkmazdı. Birgün rahmetli onu çağırıp ‘bankalardaki hesapları sen takip edeceksin, ne zaman sorarsam ânında söyleyeceksin’ demişti. Çok heyecanlanmıştı, büyük bir sorumluluktu bu. Gün içinde birkaç defa telefonla arar bankalardan bilgi alırdı. 10 yıldan fazla müdür yardımcılığında bankalardaki şirket parasını takip etmek sadece onun göreviydi.

Bunun kadar heyecanlandığı bir gün de departmana ilk bilgisayar geldiği gündü, galiba 1985’di. Müdür, ben kimlerin kullanacağını söyleyinceye kadar dokunmak yok demişti.

Müdürleri emekli olup onun yerine geçtiğinde 49 yaşına gelmişti; herkes, tartışmasız finans konuları onun işi diye kabul ederdi.

Genel müdür bugün toplantıya gelmemişti. İnsanlar, işini kaybedecekler diye ondan korkarlardı. Babasından sonra organizasyonda büyük değişiklikler yapmıştı. Bütün ilgisi satış departmanındaydı. Şirketi dışarıdan denetletmek için bir firmayla da anlaşmıştı. Kırılmıştı bunu kendisine hiç danışmadan yaptığı için.

Şöyle bir toplantıdakilere baktı. İçlerinde birkaçı genç görünüyordu. Nesini beğenip finans müdürü yaptılar bunu acaba diye düşündü.

Toplantı devam ediyordu. Bir ikisi kendi aralarında konuşuyordu.

Canı hiç dinlemek istemiyordu.

Bu sene çocuklar yazlıkta bizde kalır mı acaba diye düşündü. Torunları çok şımarık yetiştiriyordu gelin. Ne kadar gürültücüydüler. Her şeyi karıştırıyor, her şeyden hemen bıkıyor, hep bağırarak konuşuyorlardı. Onlarla yalnız bir yere gitmeyi hiç sevmiyordu. Çok yoruyorlardı onu.

‘Bahçeyi de toparlamak lazım.. Ne dikmeli acaba? Bu sene de geç kaldık.’ Her akşam sulama görevi vardı. Ondan da sıkılıyordu. Acaba çoluk çocuğu önden gönderip biraz kendi başına mı kalsaydı?

Toplantıdakilerden birisi ‘bütçeyi revize etmemiz gerekecek mi, ne dersiniz?’ dedi. ‘Yapacaksak üçüncü yarı yılı kapsamalı, hepimiz aynı zamanda çıkarmalıyız.’

Genel müdür onu yok sayıyordu. Doğru dürüst bir defa konuşmamıştı bile babasının ölümünden sonra. ‘Ama en büyük sorumluluğu biz taşıyoruz, hem bugüne kadar bizim tarafta hiç sorun çıkmadı ki..’ diye aklından geçirdi.

Birisi, kendi şirketlerine aldıkları ERP yazılımının finans modülünde değişiklik yapılması gereğinden bahsediyordu.

Demin sorana ‘hallederiz revizeyi’ dedi.

Bir an ait olmadığı bir zamanda hissetti.

Rahmetliden bir yadigârdı sadece.

İstenmeyen yadigâr.

Hoş bir kadın sayılırdı. 40’ına çok az kalmıştı. Göz kenarlarındaki çizgiler iyice belli olmaya başlamıştı. Onları seviyordu; kimseyle paylaşmadığı bir sır vardı o çizgilerle arasında. Bazen onlara gülümserdi.

Gözü daldığında, o kimsenin sormadığı, içinde sakladığı melankoli görünürdü. İsteyerek sahiplendiği bir kırılganlık gibi.

Çocukluğunda annesi babası da az konuşan insanlardı. Ailece bunu seviyorlardı. Sessizce birlikte var olma. O yaşam biçimini ne kadar sindirdiğini fark etmişti sonraları. Bir tür iç bağımsızlığı. Şeffaf balonlar içindeki özel alanlar. Beraber ama özgür.

Geç evlenmişti. Bir aile dostları tanıştırmıştı. Üstü kapalıca görücü usulü gibi olmuştu.

Kocası medeni bir insandı. Evet, bu ifadeyi kullanmıştı kendi kendine ilk gördüğünde. Ölçülü, ağırbaşlı, görgülü, ciddi görünümlü ve az konuşan. Babası gibi. Yaşça ondan büyüktü. Yakışıklı sayılırdı. Şık giyinirdi. Giyiminde özenli, titiz. Alışkanlıklarına bağlı. İyi bir tahsili vardı. Kendi şirketinin yöneticisiydi. Her şey doğruydu. İtiraz edecek hiçbir yan yoktu.

Çocuksuz, evliliklerinin 9’uncu yılına gelmişlerdi.

Kimseye anlatmadığı, nasıl anlatacağını bilemediği bir şey vardı.

Kocası ikisi adına da düşünüyordu. Önceleri hoşuna bile gitmişti; çünkü güçlü bir karakterdi. Belki de normal bir şeydi. Çözümcüydü. Yapılacakları, kısa, net, önemli ayrıntılarıyla talimat gibi sıralardı. Aklında tutmaya çalışırdı, dikkatli dinlerdi kaçırmamak için.

Mesela yurt dışında tatile gidecekleri yeri bir sabah böyle duymuştu. Ya da onlara o akşam gelecek misafirleri.. bahçede ekilecek yeni bitkiler için bahçıvana söyleyeceklerini.. o gün bir onarım için usta geleceğini.. hatta diş hekiminden kontrol için ikisinin de farklı günlerde randevuları olduğunu..

Aklı çok karışıktı.

İlk o anda duymanın şaşkınlığı, kısa bir kızgınlık, bir muktedirin önündeki hiçlik, bir çeşit kolayına gelme, umursamama, kendi varlığına saygısızlık, çemberin dışına itilmişlik, karşı koyma isteği, sonra vazgeçiş..

Yıllarca bu duygunun adını koyamadı. Kendine kızdı, kocasına kızdı. Unutmaya çalıştı, yeniden hatırladı. Alışırım dedi, alışamadı.

Tanımadığı bir görünmez kelepçeydi bu.

Karabasan ânı gibiydi; bağırıyordu ama sesi çıkmıyordu.

Belki de o yüzden göz kenarındaki çizgilerini seviyordu. Onlar onun sırdaşıydı. Bir tek onlar anlıyordu ve cevap veriyordu.

Gene böyle düşüncelere dalmışken içeriden kocasının seslenişini duydu. Muhtemelen işe gidiyordu, çıkıyorum ben diyordu.

Ses o kadar uzaktan geliyordu ki..

Efendim Aşkım dedi kendi kendine.