Kısa öyküler

Hastanede refakatçiydi. Akşam olmuştu.

Koridorlar boşaldı. Gidenlerin yapacak bir şeyi kalmamıştı.

***

Sessiz bir kural kalanlara der ki, artık yalnızsınız, şimdi size sadece beklemek düşer.

Kat hemşireleri bile kendi içine çekilir. Bankolarının arkasında, sessizliğe gömülmüş.. herkes görünmez olmak ister gibidir.

Tek tük odadan çıkanlar olur. Holde küçük bir volta. Belli ki, çok eğreti. Küçük adımlarla bir gidiş geliş, bitti. O da ayağa kalkabilecek haldelerse. Refakatçının işi, odadaki çekyatta öylece beklemektir. Hiçbir şey yapmadan, boşlukta durur gibi beklemek.

Çok erken bir saatte hademe yemeği getirir. O tuhaf mutsuzluk yemeğini. Yapanın ruhunun olmadığı yemek. Kimliksiz, güya hasta işi, abes, paradigmalarla dolu, ucube yemek. Hastalar; püre, komposto, rosto yer. Yok sayılmanın en ucunu yaşar o tepsiler.

Refakatçıların bir anlamda yarı azat saatlarıdır 21.00 civarları. Belki o hüzünlü kafeteryaya inme saatleri. Birbirine uzak, tek tek oturdukları masalarda. Yalnız başına, ölgün ışıkta, ne zamandan kaldığı belirsiz, o ne idük kurabiyelere bakarak.

23.00, geceye giriştir artık. Kimsenin uykusu yoktur. Belki ilaç saatleri. Nöbetçi hemşirenin, gece öncesi son turları. Odalardan gelen tv dizilerinin hoyrat, şablon diyalogları. Hiç konuşmadan başları ekrana dönük sessiz insanlar.

Gene boş koridorlar, gene hüzün, gene ucu simsiyah bir geceye başlangıç.

Sonra derin geceye girilir yavaşça. Boş, umutsuz, ağır geceye.

***

Yavaşça o saatler yaklaşır. O tehlikeli saatler; 04.00 civarları. Ölümlerin çok sevdiği, insanları en dipte yakaladığı saatler. İnsanın en yalnız, en savunmasız olduğu zamanlar.

Çaresiz zamanlar.

Ölüm saatı.

Artık dakikalar ilerlemez. Zaman durur. Kımıldamadan beklenir o zor anlarda. Hastalar uyanıksa seslerini çıkarmazlar. Refakatçılar, uyuyor gibi yapar.

Başka bir boyuttur o.

***

Sonra.. saatler 05.00’e yaklaşır.

Yaz aylarıysa yarım saat sonra tanyeri ağarmaya başlar. Belli belirsiz bir aydınlık.

Hastane odalarında, o, gün ışığından ötedir.

O bir anlamdır.

Hâlâ yaşıyor olmanın aydınlığıdır.

Ertesi günün tüm vaat ettikleridir.

O tanyeri ışığı, kurtuluştur.

Hiç evlenmemişti.

Öyle geçmişti yıllar işte; çok da planlamadan. Evlilik için ne hissettiğini bile tam bilmiyordu. Kötü örneklerini görmüştü ama pek umursamıyordu; onu o hale getiren o kişilerdi sonuçta. Anne babasından hatırladığı da etkilemiyordu onu, onlar başka zamanın insanlarıydı, ölçü olmazlardı.

Gençliğinde daha kararlıydı. Acelesi yok derdi, hatta şu anda yanlış olur, ‘du bakalım’. Bir an olabilir mi dedikleri çıkmıştı, şimdi hatırlamadığı sebepler işi çözmüştü zaten.

Orta yaşlarda anlamlar değişti. Her an daha değerliydi, farkındalık benliğini ele geçirmişti.

Etrafı ‘görerek’ ilerliyordu.

Ama ikilem diyemediği ikilemleri vardı artık. Daha derinden beğeniyor, daha hızlı ‘yakalıyordu’. Bunlar hep görmekti.

Kendinden korkmaya başlamıştı, gene istemeden neler bulacağım insanlarda diye. Birileri ilgisini çekerdi. Bazen kımıldamamaktan yok olup giderdi o insan duygusuyla birlikte. Bazen bir adım atma cesareti gelirdi; orada başlardı o zihninde durduramadığı yakın plan Fellini sahneleri.

Birileriyle çıkmıştı geçmişte. Birgün kendine kızmıştı, çünkü konuşurken onun adını unutuyordu. Dikkat etmişti ismini yanlış söylememek için.

Bir defasında dinlerken zihnini toplayamadığını fark etmişti. Dağılıyordu, başka yerlere gidiyordu. Çünkü önemseyemiyordu. Onun anlattıkları yolda kayboluyordu.

Sorun sende dedi kendine. Sen kabul etmeyi bilmiyorsun. Birini anlamayı bilmiyorsun. Sonra orada kalırdı; kendine rağmen ilerleyemezdi, gene beğenmezdi, gene sıkılırdı.

Her deneme sonrasındaki anlar iyi gelirdi: Eve dönüş gibi. Hayatla arasındaki tampon bölgeye, özel yaşam alanına, beslendiği yere, dışarısını seyredebildiği yere dönerdi.

Birilerini sadece uzaktan beğenmeye mahkum edilmişti. Kabul etmesi kolay değildi ama şunu söylemeyi seviyordu: Tamam vazgeçiyorum.

Böyle demişti yöneticisi performans görüşmesinde. Yeni geçmişlerdi bu sisteme. Eğitimleri yapılmıştı, ekrandan da takip edilebiliyordu. Yukarısı çok önemsiyordu; yöneticiler de öyle görünmeye çalışıyordu.

Konuşmanın başlarını hatırlamıyordu. Zaten hep dinlemişti. Monoton, anlamsız sesler, bir de fotoğraf gibi o sahneyi hatırlıyordu. Bir şeyler diyordu, süresini hep geçirirmiş de.. kontrol etmezmiş, hatalar olurmuş da.. Her birinin öyküsü vardı aslında. İçinden ‘sen o ânı nereden bileceksin’ diye geçirmişti.

Hevesle başlamıştı o işe. Kimse ona öyle büyük vaatlerde bulunmamıştı ama kendine söz vermişti, bu işi götüreceğim, hakim olacağım, tadını çıkaracağım, benim işim diyeceğim demişti. Zamanla nasıl çözeceğini bilemediği boşluklar çıkmaya başlamıştı önüne. Bilgisi mi yetmiyordu? O ortam mı tuhaftı? Başkalarının eksikliği mi katlanarak önüne geliyordu? Biraz oralarda dolanıyor, sonra düşüncelerinin üzerini örtüyordu.

Kendini, ait olmadığı bir yaşamın içinde hissediyordu. Hiçbir zaman seçememişti ki, tek yol vardı gidecek. Uzak hayalleri yoktu, çünkü uzak yoktu. Sadece yakını görebilirdi; o akşamı, o hafta sonunu, belki en fazla o yazı.

Zamansız, boyutsuz, amaçsız, arkasında iz bırakmayan bir yaşam. Denetimli serbestlikle müebbet. Koşullu salıverildiği zamanlar da iş dışındaki zamanları.

İşe gelirken ve dönüşte serviste hep uyurdu. Biraz yorgunluk, biraz oradan uzaklaşma.

Yeterince başarılı değilsin.. Bunu duyunca içi acımıştı. Geç çıktığı geceler geçti aklından. Çabalamıştı. Onlardan olmak için uğraşmıştı. O, tarifini bir türlü anlayamadığı başarılı olmak için.

Birisi vardı, yöneticiye yakın. Hep göz önünde. Hep işlerin içinde. ‘O rol’ bu mu diye düşünmüştü. Yapamazdı ki. Hayatta yapamazdı. Aralarında kocaman bir boşluk vardı.

Gelişme hedeflerini gerçekleştirmeni bekliyorum.. bunu hatırlıyordu en son. Böyle bitirmişti tiradını.

Boşlukta yüzer gibiydi.

Hakkındaki bir sonraki hükme kadar..

Çok geçmişte kalan yıllardan biriydi. 

Yılbaşında size geliyoruz demişlerdi arkadaşları. Uğraşmıştı.  O zamanlar dışarıdan meze alınırdı, âdetti. Güzel olmuştu sofranın görünüşü. Yüksek sesle konuşmalar, kahkahalar hatırlıyordu. Sofrada uzunca oturulmuş muydu? Sonra.. geç vakit insanlar kalkmıştı. Uykusu gelmemişti. Bir kaset koymuştu videoya: The Day After. 

Filmin bütün ayrıntıları aklındaydı. O yılbaşından tek hatırladığı o filmdi.

**

Gene bir yılbaşı kendi başımıza kalalım demişlerdi. Kuru soğuk bir gündü. Akşam üstü evde yapacak hiçbir işi yoktu, çıkıp yürüyeyim biraz dedi. Sokaklar loş ışıklı, tenhaydı. Tek tük dükkanlar açık, onlar da kapatmak üzere. Yarı boş belediye otobüsünde camdan dışarı bakan mutsuz yüzlü insanlar.

Genzi yanıyordu kalorifer dumanından. Aklında o hüzünlü sokaklar ve ciğerlerinin yanması kalmıştı.

**

O yıl yeni taşınmışlardı o siteye. Komşuların eskiden beri orada oturduğu, birbirini tanıdığı, selamlaştığı dost bir yerdi. Sitenin lokantasında yılbaşı gecesi düzenlenmişti. Heveslendiler, hiç yaşamamışlardı böyle bir gece.

Sanki herkes oradaydı. Kalabalık, çok kalabalık. Kocaman bir masanın kımıldamadan oturduğu bir köşesiydi o yıldan hatırladığı. Sesler, müzik ve biraz şaşkınlıkla etrafı seyrediş.

**

Hayır hiçbiri değil demişti bir yıl, en güzeli sadelik. Televizyon, kalabalıklar, hiçbir şey. Ne kadar uzun gelmişti gece yarısına kadar geçen zaman. Müzik dinleyeceğim demişti. TRT3 modaydı o zamanlar. FM denirdi.

Anonssuz, dümdüz, karışık parçalar çalıyordu. Uyuklamıştı; sonra uyandırmışlardı, kalk gece yarısı oldu, vakit geldi diye.

Hatırladığı, sakin, herhangi bir duygusu olmayan bir boşluktu. 

**

Ne hissediyorum dedi kendi kendine. Ne kaldı bir ömür boyu o gecelerden?

Yalancı bir umut, arkasından bir aldatılmışlık duygusu.

Biraz yorgunluk, bıkkınlık. Kırık dökük anılar.

Bir çeşit sitem. Bir vazgeçiş.

Gene de küçük bir gülümseme.

Hoş kadındı. Yaşadıkları yormuştu ama sanki izlerini sadece o görüyordu. Beğeniyordu kendini.

Gel gitleri vardı. İyi hissederdi bazen. İçinden taşan gücün önünü açardı; o zamanlarda halledilmeyecek bir şey olamazdı. Bazen de rüzgar ters eserdi.. yelkenleri toplama zamanı.. kapanırdı, küçülürdü, bıkardı, dururdu.

Ziynet gibi anıları vardı. Keyfi gelince zihninde çağırırdı onları. Sonra birden sıkılıverirdi, çünkü onlar dündü.

Kimseyi beğenmiyordu artık, dert buydu aslında. Kabulünün çıtasını göklere çıkarmıştı. Ve bundan çok emindi. En çok bu düşüncesini seviyordu.. en iyi hissettiren oydu: Hiçse hiç kalsın.

Kendini küçük tavizler için zorladığı anlar olmuştu. Hayır. Sonu kötü hissettirmişti hep.

Gittikçe katılaşıyordu.

Aslında çıkış yolunu biliyordu. Kapının önünde oyalanıyordu. Bir tür oyun. Çıkış, içine yolculuktu. Bunu keşfetmişti, biliyordu ama duruyordu işte.

Tam ne istediğini düşünürdü bazen. Hatta kızarak. Ne? Ne? Sözcüklere indirmeye çalışırdı. Bulduğu: Derin bir arkadaş. Fazla iyi olacak. Bir yol arkadaşı. Sıfatsız, şablonsuz, hatta açıklamasız.

Buna yaklaşan insanlar tanımıştı. Öyle zannetmişti. Öyle olmasını çok istemişti. Sonunda ya keşfedecek kadar yaklaşamamıştı, ya onlar öyle değildi, onun hayaliydi.

Değişimine şaşıyordu bazen. O değerli dönüşümüne. Sıradan duygulardan nerelere geldiğine. Nasıl bu kadar karmaşıklaştığına.

Hayat dolu bir yanı vardı. Bu Dünya’ya ait yanı. Sessizce hazzı arayan yanı.

Kendi tanımladığı hazzı.

Gel gitler yoruyordu.. ama güzeldi. Bitmesini istemiyordu. Belki de tadı oradaydı.

Ya Godot gelirse?