Çok fazla iletişim kazası oluyor; hep küçük, yanlış davranışlar yüzünden.
İş ortamında olması, onları bir yönetim sorunu yapmaz; hepsi basit, insanî, önlenebilir, ayrıntı gibi görünen hatalar.
Beklenen davranışlar değişken, durumsal. Çoğu, arkasında güçlü paradigmalardan besleniyor. Bir kısmı kurum kültürlerinin ürünü.
Yani bir labirentte tam ne yapmamız gerektiğini arıyoruz.
Malum ya, saçlarımın arasında minik organik antenlerim var. Yakalıyor. Size o doğru-yanlış iletişim davranışlarından bir potpuri yapayım dedim.
• Bazen bot gibi konuşmak iyidir. Çoğu beklentiyi karşılar. Numarasız, soğuk, oynamadan, gerçek, anlaşılır. Söyle, sus.
• ‘Bilmiyorum’ -çok üst üste gelmezse- olması gereken bir cevap. ‘Bilmemek eziklik, bir şeyler söylemeliyim’ düşüncesi daha kötü. Hele uydurmak..
• İknayla uzun anlatmaların alakası yok. O tekrarlar, konuyu sündürmeler hep boşuna. Öyle yüzünüze bakarak sessiz dinliyorlarsa zaten yanlış yol demek. Mutlaka başka bir giriş kapısı vardır; bulmadan olmaz.
• Hep şikayet edip durmak, güven kaybettirir. Şikayet edenden sıkılırlar. Rahatsız eder. Şikayetle çözüm ve inisiyatif yan yana gelmeli. İmaj şu olmalı: Bir sorun var, ben hallederim, en azından çözmeye uğraşırım.
• Her şey konuşarak çözülmez. Bazen zaman kaybıdır. Boşuna olduğunu görmek de bir beceri. Onun yerine ne lazımsa o.
• Değişmeyecek şeyler vardır. Birisinin kişiliği gibi. Onlar hakkında dönüp dönüp konuşmanın anlamı yok. Geçelim artık orayı.
• Bir işi ucundan tutma.. şovla işi götürme.. bunlar sürdürülebilir değil. Bir süre götürür.
• Bir şey demeden der gibi konuşmak; Demirel tarzı. Konuşma çekenler. Hedef kitle uygunsa buyurun. Ama benim bildiklerim patlıyor. O kişinin artık hiçbir dediğini umursamıyorlar. Kişiye yapışıyor ‘boş konuşur’ etiketi.
• İletişimde bir sürü algı yanılsaması var. Yöneticilikte, geribildirimde, eğitimde onları bilmeden olmaz. Bulun, öğrenin işte. Belki ben yazarım birgün.
Hadi yeter. Gittim.
